Mustafa Kemal’in Askerleri

 

Suavi YARDIMOĞLU

 

Ulu Önder Atatürk ile silah ve dava arkadaşlarının bizlere armağan ettiği dünyada bir eşi bulunmayan Türkiye Cumhuriyeti’nin 87. yılını yine büyük bir coşku ile kutladık.

Bu büyük coşkuyu benliğinde duyumsayabilmek, damarlarında asil bir ulusun kanının dolaştığını düşünmek bile bir başka aleme götürüyor insanı.

Haykırmak geliyor insanın içinden… Haykırıyoruz:

“Ne mutlu Türküm diyene!”

 

Gelincik tarlasını andıran sokakların içinden süzülüp gelen ay yıldızlı bayrağın muhteşem kırmızısı da “Ne yaparlarsa yapsınlar bu bayrak inmez” diye haykırıyordu adeta.

Fener alayları caddeleri, havai fişekler gökyüzünü aydınlatırken, hiçbir karanlığın bu aydınlığı yutamayacağını dosta düşmana duyuruyordu.

 

Atatürk posterlerinin arasında, mini mini yavrularımızın, Cumhuriyetle yaşıt 87’liklerin,  Anıtkabir’deki insan selinin coşkusunda, doğudan batıya, kuzeyden güneye, bu cennet vatanın bir köşesinde “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” sloganlarının arasında geride bırakmak insana bir başka güven verdi.

 

Kimileri “Atatürk’ü anlamak daha önemli. Etkinlikleri abartmayın” diye ahkam keserken, ben onlara aldırmadım, sizler de aldırmayın. Bu coşkuyu ne kadar abartabilirsek, “o kadar iyi” diye düşünüyorum.

 

Çünkü bu coşkunun öte yanında 87. yılda içimizi sızlatan bazı acı gerçekler var.

Yeni düzenlemelerle yargının dokunulmazlığı ve tarafsızlığı Atatürk’ün kurduğu hukuk devleti yara alıyor.

 

Halkın gözündeki güvenilir kurumlar üzerinde birer birer soru işaretleri oluşuyor. Ulu Önder Atatürk’ün Cumhuriyeti’ndeki “Yasama-Yürütme-Yargı” ekseninde kaymalar var.

23 Nisan 1920’de “Cumhuriyet” kararını alan ilk mecliste imamlar da, sarıklılar da vardı. Ancak onlar önce Türk ulusunun çocukları “Mustafa Kemal’in askerleriydi”. Bugün coşkuyu yaşamamız gereken devletin en üst katında resepsiyonlarda türban krizi yaşanıyor. Israr ve inatla yavaş yavaş sıkmabaş, (yani türban)  üniversitelere, kamusal alanlara, yetmedi ilkokullara sokulmak isteniyor.

 

İslamiyetle alakası olmayan, tamamen siyasi bir simge olan “sıkmabaş” sözüm ona özgürlük adı altında Atatürk’ün kılık kıyafet devrimini yok ediyor. Televizyonlarda sarıklı, sakallı hocalar yol göstericisi “ilim ve fen” olması gereken ulusa akıl öğretiyor.

Cumhuriyet’i şeyhler, müritler ülkesine dönüştürmek isteyenler giderek güçleniyor.

Öte yanda, dış destekçilerden cüret alıp, binlerce yıl kardeşcesine yaşayanları düşman eden , bu güzel Cumhuriyet’i parçalamaya çalışan soysuzların başı “sivilleri öldürdük, özür dileriz” diye açıklama yapma cüretini gösteriyor. Ne acıdır ki medyamız da “habercilik” adı altında  büyük bir aymazlıkla, sanki bir ordu komutanı edasında Şanlı ordumuza yöneltilen bu yanıtı duyurma gafletine düşüyor. Eşkıya bir askeri güçmüş gibi, ordumuzun karşısında bir alternatif gibi algılanıyor.

 

Bu “ahval ve şerait” içinde, bizim Türkiye Cumhuriyeti’ne daha sıkı sarılmamız gerekliliği yaşamımızın en büyük ödevlerinden biri olarak karşımızda duruyor. Cumhuriyeti sadece kendi içimizde yaşatmanın değil, gelecek kuşakların benliğine de vazgeçilmez bir yaşam biçimi, şehit kanlarıyla bize armağan edilmiş, değer biçilemeyen bir hazine olarak kazımanın önemi de gün gibi ortada.

 

Onun için bu coşkuyu yaşatanlara, minnetarım. Onlara kalpten şükranlarımı sunuyorum.

Bu bayram “en büyük bayramlarımızdan biri” sıradanlığında değil, “en büyük bayramımız” olarak kutlanmalıydı, öyle de oldu.

Bize kanları, canları pahasına en güzel yaşam biçimi Cumhuriyet’i armağan eden Ulu Önderimiz Atatürk ve silah arkadaşlarını saygıyla anıyorum.

Layık, demokratik cumhuriyetin sonsuza kadar bekçisiyiz.

Hiçbir kişisel çıkar, hiçbir sapkın düşünce bizi yolumuzdan alıkoyamayacak.

 

Bizler Mustafa Kemal’in askerleriyiz.

 

Öyle de kalacağız.