BUGÜN BİR GÜNEŞ BATMIŞTI

 

Burhan Felek

 

 

Atatürk, 1938 Kasım'ının onuncu günü,o zaman için çaresiz bir hastalıktan gözünü yumduğu sırada 60'ına basmamıştı. Demek ortalama ömrü bile yaşamamıştı. Atatürk öldüğü zaman Türkiye'nin ufak tefek sıkıntılar dışında hiçbir büyük problem yoktu. Dışarıyla iyi geçiniyorduk. Yunanlılarla az kalsın birleşecek kadar sıkı-fıkı idik.Paramız sağlam, işlerimiz yolundaydı. Kısacası Atatürk'ün tabutu arkasından ağlayan 15 milyon Türk'ün yaşadığı genç Türkiye mutluydu. Sonra ne oldu ?  Onu incelemeyi bırakalım da,şu soruyu soralım: Atatürk mutlu muydu ? Bu büyük adamın şöyle gözden geçirdiğimiz de, yaşamında bir kere mutlu olduğunu, o da Türkiye'yi kurtardığını anladığı veya buna inandığı gün veya günler olduğunu görüyorum. Atatürk,asker olarak bütün yaşamını harp sahalarında geçirmiş bir adamdı. Balkan,Trablusgarp,Birinci Dünya Savaşı,Kurtuluş Savaşı... Durmadan savaşta,memleket ve can havliyle yaşayan ne kadar mutlu olur ? İşi bakımından belki Harbiye'den diplomasını aldığı zaman mutluluk yerine,umutluluk duymuş, kumandanlığa kadar çıkmayı düşünmüştür,çıkmıştır da. Ne olmuştur ? İmparatorluğun en büyük kumandanlarından iken idama mahkum olmuştur. Yani hep diken üzerinde yaşamıştır. Cumhurbaşkanı olduktan sonra,gerçi muzaffer fakat perişan, fakir, yaralı, yorgun ama dinç bir milletin istikbalini nasıl kuracağı endişesi, onun bütün ömrünü saran tasa olmuştur. Karargahtan ateş hattına, ateş hattından karargaha, kışladan kışlaya, bütün ömrü böyle geçmiş bir dahi, kabına sığmayan bir adam, bir sıcak aile yuvası yok. Akşam evine geldiği zaman yorgunluğunu giderecek, mutluluğunu veya sıkıntısını paylaşacak bir eşi, okşayacak bir çocuğu yok. Bu kişi nasıl mesut olur ? Değildi, mutlu değildi, büyük başın derdi de sıkıntısı da büyük olur. Kısacası,Atatürk mutlu değildi.Gönül isterdi ki, bu millet kendini ve memleketini kurtaran ve tarihteki mevkiine ''Atası'' yani ceddi olarak yerleştiren Türk milleti onun ruhunu istediği ilkeler, devrimler, ilerlemeler, irfan ve vicdan yolunda ilerlemelerle şadetsin (sevindirsin), ona layık olduğunu kanıtlasın. Olmadı, olamadı arkadaşlar, vatandaşlar, kardeşler, olamadı! Atatürk sağlığında bir kez bu milleti kurtardığı anda mutlu oldu. Sonra.. Sonrası, ölümünden sonra da mutlu olamadı. Biz onun ruhunu şadedemedik. Hiç değilse bu kusurlarımızı kabul edelim de, onun hatırasına gösterdiğimiz saygısızlığı tarih ve onun ruhu huzurunda affettirmeye çalışalım..