Kudus'te  gorevlendirilen bir gazeteci, Aglama Duvari'nin onunden her gecisinde,  yasli bir musevînin orada oyle durup dua ettigini fark  etmis.
 Bir  hafta, iki hafta... sonunda adamla bir roportaj yapmaya karar vermis.  Izin alip teybini acmis, sormus adama:
- Kendinizi  biraz anlatir misiniz?
- Adim David,  Polonya Yahudisiyim. Yasim 65.
   Smalla'da bir  manav dukkânim var. Evliyim.
 Iki  cocugum Tel Aviv'de bir cicek serasinda  calisiyor...
- Sizi her gun  burada, Aglama Duvari'nin onunde, dua ederken  goruyorum.
   
- Evet, her  sabah dukkâni acmadan buraya gelirim. Dunya barisi ve insanlarin  kardesligi icin dua ederim.
 Ogle tatilinde  bu sefer insanlarin mutlulugu, acilarin sona ermesi icin Yaradan'a  yalvaririm.
 Aksam da, eve  donerken, bu kez durust ve iyi insanlarin esenligi icin dua  ederim..
 Cumartesi gunumu  de burada, yine dua ederek geciririm.
   
- Ne guzel!  Kac senedir bunu surduruyorsunuz ?
- Israil'e goctugumden beri, yani  40 yili gecti.
   
Gazeteci cok  etkilenmis, heyecanla sormus:
- 40 yildir her gun dua ediyorsunuz. 40  yildir yilmadiniz. Bugun nasil bir duygu icindesiniz, neler  hissediyorsunuz ?
   
Uzun uzun ic  gecirmis yasli Musevî; sonra bezgin bir sesle cevap vermis:
- Vallahi  artik bilemiyorum, demis. Icimde, sanki duvara konusuyormusum gibi bir  his var...