7 KURŞUNLA İSTİKLÂL MARŞI...

Yakın birliklerden timler getirildi, karakolun etrafına mayınlar döşendi, ağır silâhlarla takviyeler yapıldı ve baskın beklenmeye başlandı. En son gelen istihbaratta, baskının saati ve baskına katılacak terörist sayısı bile veriliyordu:

 

22 Ekim, 500 terörist.

 

Karakol o gün basılmadı. Bir gün sonra, bildirilen saatte cehennem başladı. Balkonumuzdan izlediğim dehşet dolu manzarada, daire hâline gelmiş teröristlerin, dairenin ortasına, gecenin karanlığında ateşleri parıldayan silâhları ateşlediklerini görüyordum. Karakolun, havan ve roket mermilerinin patladığı yerde oldugunu  biliyorduk. Tam anlamıyla çember içine almışlardı.

 

Lojmandan ayrılıp, doğruca jandarmanın binasına gittik. Karakolun merkezi, telsizle, sürekli timlerden durumlarını bildirmelerini istiyor; dış emniyette bulunan timler de bu çağrılara cevap veriyor, havan ve uçaksavar ateşi istedikleri yerleri de tarif ediyorlardi.

 

Bir süre sonra telsiz konuşmaları, timlerden birinin üzerine yoğunlaştı. Timden bir türlü cevap alınamıyordu. Üst üste defalarca çağrı yapılıyor, ancak bir türlü timle irtibata geçilemiyordu.

 

Konuşmaları takip eden askerler timden ümitlerini kesmişlerdi. Ama bir yandan da çağrılar devam  ediyordu.

 

Bir saat kadar sonra, telsizden bitkin bir ses duyuldu: “Yaralılarım var, yaralılarımı alın!”

 

Tüylerimiz diken diken olmustu. Hemen cevap verildi: “Tamam Suat 3, sakin olun, az sonra birlik çıkacak.”

 

İlk yaralı haberi, bu saatlerdir aranan timden gelmişti. Tim komutanı konusurken arkadan silâh sesleri duyuluyordu. Herkes bu sözler üzerine yorum yapıyordu. Telsizin başındaki tim  komutanlarından biri, bu timde şehit oldugundan emindi. Merkezden tekrar çağrı yapıldı. “Suat 3, irtibati kesme. Sakin olun!” Cevapta bir değişiklik olmadı: “Yaralılarım var. Kan kaybediyorlar. Yaralılarımı alın!”

 

Ve tam bir buçuk saat, beşer dakika arayla Suat 3 kodlu timle muhabere aynen bu sözlerle sürdü: “Yaralılarımı alın!”; “Sakin olun, geliyoruz!”

 

Hepimiz o time kimsenin yardıma gidemeyeceğini çok iyi biliyorduk. Karakola düşen mermi sayısında azalma olmuyor, aksine, takviye alan teröristler baskının şiddetini gittikçe artırıyorlardı. Kimsenin, değil karakolun dışına çıkmak, mevzi değiştirebilecek fırsatı dahi olmadığı apaçıktı.

 

Bir süre sonra, Suat 3’ün telsizinden hırs dolu kelimelerini işittik: “Hemen gelip yaralılarımı almazsanız, karakola dönüp bölüğü tarayacağım.”

 

Hepimiz şoke olmustuk. Hemen tabur komutanı devreye girdi. Hemen hemen aynı sözcüklerle tim komutanına sakin olma çağrısı yaptı. Ama işe yaramıyordu. Tim komutanı “Yaralılarımı alın!” dışında başka bir şey demiyordu.

 

Tabur komutanının da telsizi bırakmasıyla, bir saat kadar daha tim komutanından ses çıkmadı. Birer dakika arayla yapılan yoğun çağrılara cevap vermedi. Hepimiz tim komutanının da şehit olduğunu düşünüyorduk. İçim burkuluyor, başım dönüyor, tanık oldugum bu anlardan nefret ediyordum.

 

Telsizin başına tim komutanının okuldan devre arkadaşı geldi. Son bir ümitle eline mikrofonu alıp, cevap beklemeden, telsizin kodlarını da kullanmadan, konuşmaya basladı: “Devrem, ben Hüseyin. Geçmiş olsun, devrem! Biraz daha dayan, olur mu? Bak destek timleri yola çıktı. Sana doğru geliyorlar. Devrem, aman pes etme; olur mu?”

 

Telsizin mandalını bırakıp beklemeye başladı. Hepimiz duvara monteli telsiz cihazının hoparlör kısmına gözlerimizi dikmiş bekliyorduk. Ve konuştu: “Devrem, bölük komutanı nerede?”

 

Hepimiz derin bir “Oh!” çektik. Telsizden, “İzinde, devrem.” yanıtı verildi.

Suat 3,  artık tükenen bir sesle konuşmayı sürdürdü: “Ne olur, yaralılarımı alın! Ben de yaralıyım.”

 

O ana kadar kendisinin de yaralı oldugunu söylememisti. Hepimiz  donup kalmıştık. Telsizin başındaki devre arkadaşı da bu sözü üzerine mikrofonu fırlattı ve odadan çıktı. Ben kapının hemen eşiğinde ayakta duruyor, duyduklarım ve gördüklerimle bir tarihe tanıklık ettiğimi düşünüyordum.

 

“Ben de yaralıyım”dan sonra yine ses kesildi. Sabaha kadar hiç konuşmadı. Yüzlerce kez yapılan çağrılara cevap vermedi. Artık onun şehit olduğuna ben de inanmıştım.

 

Gün ağarırken hepimiz yorgun düşmüş, telsizden yapılan “Suat 3! Konuşan Suat! Cevap ver!” çağrısından bıkmış hâlde bir köşede  yığılmışken, birden telsizin mandalına basıldığını fark ettik.

 

Telsizden silâh sesleri geliyordu. Ve 10-15 saniye sonra hayatım boyunca unutamayacağım bir İstiklâl Marşı dinlemeye başladım. Mandala sürekli basıldığı için bütün telsizlerin konuşma imkânı durmustu. Çatışmanın altında yaralı bir tim komutanının, makamıyla söylediği İstiklâl Marşı’nı dinliyordum. Gözlerim dolmuştu. O ana kadar duyduğum en güzel İstiklâl Marşı idi.

 

Birinci dörtlüğü bitirdi. İkinci dörtlükte sesi çatallaştı. Kelimeler uzadı. Ama marşı söylemeyi bırakmadı. Bozuk bir ses tonuyla, kendini  zorlayarak okumaya devam etti.

 

Marşı bitirdiğinde, ben de bitmiştim. Hemen orayı terk ettim. Bir daha onun sesini hiç duymadım.

 

Toplam 22 şehidin verildiği o baskın gecesinde, vücuduna saplanmış 7 merminin acısıyla söylediği İstiklâl Marşı’nı ruhuma işleten tim komutanının ölmediğine ise hâlâ inanamıyorum...

 

Hâkimin anıları burada sona eriyor.

 

 

İşte Türk Subayı, işte Vatan Kahramanı!...

 

*Mailce’den alıntıdır.