MEDENİYET BÖYLE BİR ŞEY...

Efendim Melbourne'e vardık. Bir ev kiraladık, ben oradaki akrabalarıma
harıl harıl soruyorum 'Yahu, elektrik, telefon, su, gaz idarelerinde
tanıdığınız var mı?'

Biri 'Ne yapacaksın?' diye sordu. 'Öyle bir müessesede mi çalışmak istiyorsun?'

Ben 'Hayır' diye cevap verdim 'Yeni eve o hizmetleri bağlatmak istiyorum da...'

Adam güldü, 'Bana adresini söyle' dedi. Adresi verdim, geçti telefonun
başına, o idareleri tek tek aradı. Akşama doğru bütün hizmetler
bağlanmıştı.

Bir gün elektrik idaresinden bir mektup geldi. Mektupta 2 ay kadar
sonra, bir gün bizim sokakta elektrik kesileceği bildiriliyor ve ilave
ediliyordu 'Eğer o gün mutlaka elektriğe ihtiyacınız varsa size bir
jeneratör tahsis edilecek ve harcadığınız elektrik normal tarife
üzerinden hesaplanacaktır. Ancak jeneratör sayısı sınırlı olduğu için
sadece mücbir ihtiyaç sahiplerinin müracaatı...'

Ben istemedim, ama komşumuz, yalnız yaşayan yaşlı kadın jeneratör
istedi. O sabah 8'de 2 teknisyen jeneratörü getirip kadının sistemine
bağladılar.. Sonradan, merak edip sordum bu iş için sadece harcadığı
elektriğin bedeli olan 45 sent almışlar.

Ben herkesin insan olduğunu ve herkese aynı muamelenin yapılması icap
ettiğini Avustralya'da öğrendim. Bir tek gün kimse hakkımı yemedi,
kuyrukta önüme geçmedi, trafikte açıkgözlük yapmadı, avanta
istemedi...

Kızım yeni bir mektebe başlamıştı 'Gel çarşıya çıkıp eksiklerini
alalım' dedim. 'Lüzum yok' dedi, 'Her şeyi okuldan verdiler'

Bir gün aynı mektepten bir mektup geldi 'Bazı talebelerin, öğle yemeği
olarak pahalı gıda maddeleri getirdiklerini fark ettik. Lütfen
çocuğunuzun yanına sadece, bütün ailelerinin çocuklarına
alabilecekleri şeyler verin. Bu yaşta çocukların arkadaşlarına
imrenmesi kötü bir şeydir'

Annem bizi ziyarete geldi. Meydana karşılamaya gittik, bekliyoruz,
arada gümrüğün kapısı açılıyor ve annemi oradaki bir memur ile
konuşurken görüyorum. İngilizce bilmeyen annemin sohbeti bir türlü
bitmiyor. Dikkat ettim annemin elinde bir portakal var. Nihayet annem
çıktı ve iş anlaşıldı. Kıtayı mikroplardan korumak için Avustralya'ya
herhangi bir gıda maddesi sokmak yasak. Annem uçaktan bir portakal
alıp çantasına koymuş. Adam onu görünce, hemen elinden alıp çöpe
atacağına, büyük bir sabır ile Avustralya'nın neden bir kaideyi
uyguladığını anlatıyor ve 'Bu size karşı yapılmış bir hareket
değildir, hepimizin sağlığı için alınan bir tedbirdir filan diyor'

Melbourne'da ve Avustralya'nın hemen hemen tamamında deniz kenarında
bina yoktur. Memleketi bir yol çevreler. Kıyılar herkesindir. 5-10
kilometrede bir,
denize girmek, piknik yapmak için tuvalet, duş, elektrikli mangal ve
soyunma odaları gibi bedava tesisler vardır. Yalnız elektrikli mangalı
çalıştırabilmek için para atmak lazımdır.

Bir gün oldukça yüklü bir telefon faturası geldi. İdareyi arayıp, bu
faturayı ödemekte zorluk çektiğimi söyledim ve şu cevabı aldım 'Siz bu
faturayı bu ay ödemeyin. Biz bunu 12'ye bölerek 1 sene müddet ile her
aylık faturanıza ilave edeceğiz. Ama bundan sonra her faturayı
ödeyin'. Sorduğumda faiz ödemeyeceğimi de öğrendim.

Avustralya'da yaşayan her insan bedava sağlık sigortasına sahiptir.
Şehrin merkezi dışında 2 katlıdan yüksek bina bulunmaz. Normal evler 1
dönüm bahçe içinde, müstakil evlerdir. Şehrin belki yarısı golf
sahaları (bedava), botanik bahçeler, göller ve akarsular ile kaplıdır.
Okullar bedavadır. Musluktan akan su, hakiki içilen sudur (sözde değil
özde). Kilise, cami, havra, Budist tapınakları ve daha nice dini yapı
yan yana varlıklarını devam ettirir.

SBS adlı devlet televizyonunda Avustralya'da yaşayan 100 küsür ayrı
millete mensup insanların kendi dilinde yayın yapılır. Çoğu
Avustralyalı, 2 vesile ile kravat takar ; düğün ve cenaze.

Avustralya'da en büyük suç yalan söylemektir. Yalan söyleyen, yalan
beyanda bulunan insanın hayatı kayar. Onun dışında her şeyin bir
çaresi bulunur.

*İnternetten alıntıdır.