Y I K I N  H E Y K E L L E R İ M İ

“Ey Milletim,

Ben, Mustafa Kemal’im…

Çağın gerisinde kaldıysa düşüncelerim,

Hala en hakiki mürşit, değilse ilim,

Kurusun damağım, dilim.

Özür dilerim…

Unutun tüm dediklerimi,

Yıkın, diktiğiniz heykellerimi…

 

Özgürlük hala,

En yüce değer

Değilse eğer…

Prangalı kalsın diyorsanız, köleler…

Unutun tüm dediklerimi.

Yıkın, diktiğiniz heykellerimi…

 

Yoksa, çağdaş medeniyetin bir anlamı,

Ortaçağ’a taşımak istiyorsanız zamanı,

Baş tacı edebiliyorsanız

Sanatın içine tüküren adamı…

Unutun tüm dediklerimi.

Yıkın, diktiğiniz heykellerimi…

 

Yetmediyse acısı, şiddetin, savaşın.

Anlamı kalmadıysa

Yurtta sulh, dünyada barışın.

Eğer varsa ödülü, silahlanmayla yarışın.

Unutun tüm dediklerimi.

Yıkın, diktiğiniz heykellerimi.

 

Özlediyseniz fesi, peçeyi.

Aydınlığa yeğliyorsanız, kara geceyi.

Hala medet umuyorsanız

Şıhtan, şeyhten, dervişten.

Şifa buluyorsanız,

Muskadan, üfürükçüden…

Unutun tüm dediklerimi.

Yıkın, diktiğiniz heykellerimi…

 

Eşit olmasın diyorsanız, kadınla erkek…

Kara çarşafa girsin diyorsanız,

Yobazın gazabından ürkerek…

Diyorsanız ki, okumasın

Kadınımız, kızımız;

Budur bizim alın yazımız…

Unutun tüm dediklerimi.

Yıkın diktiğiniz heykellerimi…

 

Fazla geldiyse size, hürriyet, cumhuriyet…

Özlemini çekiyorsanız,

Saltanatın, sultanın…

Hala önemini anlayamadıysanız,

Millet olmanın…

Kul olun, ümmet kalın,

Fetvasını bekleyin, şeyhülislamın…

Unutun tüm dediklerimi.

RAHAT BIRAKIN BENİ…”

 

Süleyman Apaydın