İÇİNDEKİLER |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Özünü kaybetmeden
yeryüzünü şekillendirirken ağaçlar
özünü kaybetmeden büyür ulu çınarlar
gökyüzünü kirletince nefesimiz
doğanın özüne ağlar
suların serinliğinde üşüyen kuşlar.
açar dağlarımda palamut çiceği
korkma ellerini kanatmaz yaban gülleri
sen kelebek rüyalarından uçarsın
ve bir günbatımı hüznünde çoğalırsın.
son trenin yolcusudur saydam duygularım
penceremden sana akar denizin uğultusu
tutsaklığını kalbinde saklarken gizlice
alır seni rüyalarıma gecelerin en kuytusu.
içimde ıpıssız bir deniz uzanır
seni yalınayak bir akşam karşılar
özünü kaybetmeden yavaşça büyür
umuda özgürce koşan çocuklar.
kum saatinden akar kozmosta zaman
özünde sana döner yıldızlarda felek
beni sana çeker gizemli bir gerçek
bir kadının kalbinde gizlidir rüyaları
seni bana analatır bu aşkın dev aynaları.
gözümün ucundan geçer yorgun akşam
güneşin ziyasından fışkırır aydın zekam
akar,senden bana bir damlanın deryasında
tutuşan bir karanfilin simgesidir şarkılar
aşka sığınan kalbinin dost vefasında.
yalansız bir şarkıdır mısralarda adın
usulca iner odama, tarar saçlarımı
özümden kopup gelen
geceyi okşayan sen esrarlı kadın.
sen bir akşam üstü gelirsin bana
özünü ıslatan sessiz bir yağmurla
deniz taşlarındaki armonik renkler
mavi bir düşü gözlerinden öper
kuşlar, ah kanatlarında seni taşıyan kuşlar
bir romanın temasındaki gerçeği anlatır bana
uykusuz bir gece gibi sağır duvar
aşılmaz çitler örer baharla yaz arasına
toprağa düşen bakir bir tohum
özüne akan aşk gibidir yatağında
kalbinden bir gül damlar mahçup akşamlara.
özünü kaybetmemiş nesne gibi
teselli ararsın mor menekşede
sonsuz bir gerçek gibi taşırım seni
göğsümde kabaran her nefesimde.
akşamın hicranında renkler ağlarken
bu son perdenin çırpınışlarıdır kabaran
erken çekilen gölgelerle solan,
bir güz vedasıydı zamanda aşkın hüznü
sen hangi siyah gecede gizlisin
aşkın ufkunda açan son kızıl gülü.
gözler özden bakar sana
kirletmeden eşyaları
güneş özden doğar sana
ısıtırken başakları
aşk seni anlatır bana
seyrederken yıldızları.
|
|
İbrahim Yılmaz
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|