NE ÇIKAR ATEŞBÖCEĞİ SANSALAR BİZİ…

Şiir: Rabindranath TAGORE (1861-1941)

Çeviri: Bülent ECEVİT

 

Düşünüyorum da,

Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...

Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,

Naif yönlerimizin keşfedilmesi,

Cesaretsizliğimizin anlaşılması,

Korkularımızın paylaşılması,

Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti…

Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız

Ve ne kadar güçlü korunuyoruz kalkanlarımızın ardında

Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden

Deniz minareleri, midyeler, kirpiler ve kaplumbağalar gibi.

Sahi koruyor mu bizi çatlamamış sert kabuk?

Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?

Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?

Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?

Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?

Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak…

Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?

Belki…

En hoyrat yürek bile ateşböceğinin o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?

Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi,

Korkaklığımı, sevgi isteğimi,

En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem………

Oysa bir görebilsek bunu

Kalmadı böyle insanlar demesek
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak
Kırılmaktan korkmasak
Yaralansak
Ne olur bir darbe daha alsak
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu

Denesek

Risk alsak
Yanılsak
Fark etmez...
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek

Ve kucaklaşsak yeniden…
Tıpkı eskisi gibi
Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi

O zaman fark edeceğiz
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi
Neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi…
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa
Vakit az paylaşmak, sarılmak için
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım

 
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen
Sevgiye çok ihtiyacımız var…

Ufukta kara bir kış görünüyor…

Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri…

Kırın o sert, o ağır kabuklarınızı

Kurtulun bu yükten…

Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize

Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri

Hem…

Hepimiz bir yıldızız…

Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi…