ADALETE AĞIT!...

 

Önce; genç, alımlı bir bakire seçtik…

Eline bir kılıç, bir de terazi verdik.

Toplum, güvensin… kutsal bilsin; tapsın istedik!..

Gözlerini bağlayıp; adaletin sembolü bu olsun dedik!..

Ve; sıkıca t e m b i h l e d i k !..

A d a l e t s i n!..

Mülke temelsin!..,Akılsın, izansın…Mizansın… Vicdansın!..

Bakiresin… bağımsızsın,

Gözün bağlı… tarafsızsın;

Kılıcın var… caydırırsın…

****

Heyy haat!....

Kocattık adaleti.., uzun yargılamalarla;

O nazende bakire… yüzüne bakılmaz ucube oldu!..

Gönüllerden düştü önce;

Gitmedi kimse peşinden;

Tanrısal güven hepten kayboldu!..

Demedik; nazendedir adalet…

Bu kadar yüklenmeye gelmez;

Demedik, “bu terazi bu kadar sikleti çekmez!..”

Hadsiz yüklenince terazide mizan bozuldu;

Mizan bozulunca, çıkarcıya, yeni fırsatlar doğdu!..

Gizli tanık icad oldu; adalette mertlik bozuldu;

Sert kayalara çarpınca adaletin kılıcı; ya kırıldı; ya kör oldu!..

Güçsüzü… muhalifi kesti de;

Hanedanı-yalakayı-yandaşı… kesemez oldu;

Meğer… karanlığı beklermiş… tecavüz ehli;

Bekaret bozulup da, uçkur kopunca…

O güçlü; o narin: o saygın değer…ortalık malı oldu;

Sade namus değildi yiten; onur, erdem, hukuk… beraberdiler;

Göremedi faillerini…

Göz-bağı sebep oldu!

 

Mehmet Halil arık