ÇOCUKLARIMIZ  ve   “Hayatın Ortağı Olmak…”

 

Günümüzün ''ergen dünyası'' nı, bu  dünyada geçerli olan ''ergen kültürü'' nü  anlamaya çalışıyoruz. Çünkü bu yeni oluşumu anlayamazsak ''günümüz ergenleri” ile

erişkinler arasındaki uzaklık daha da artacaktır.  

 

Yeni ''ergen kültürü'' nün özellikleri içindeki;

'' hedef seçememe'',

''geleceğini planlayamama' ‘

''sorumluluk almak istememe'',

''kendini hiçbir  şeye zorunlu saymadan çevresini her şeye  zorunlu sayma'',

''çaba harcamadan  elde etmek isteme''

 

Gibi özellikleri  nasıl açıklamalıyız?

En önemli etkenler arasında

''sahip olma, elde  etme ve kullanma'' ile bunları yapabilmek için''çalışmak ve kazanmak  gereği'‘ arasındaki bağı kopartan ''tüketim toplumu ideolojisi'' dir.

 

Bu ideoloji, henüz çalışmayan ve kazanmayan gençlere:

''kredi  kartı'' vermekte,

 ''cep  telefonları” olmasının normal olduğunu söylemekte,

 ''otomobil kullanarak özgürleşme'' yi önermektedir.

 

Gençler de  bütün bunlar için yıllarca  beklemek yerine,bütün  bunları sağlamanın anne babalarının görevi olduğunu düşünmekte, bunların  ''kendi  hakları olduğunu'‘ öne sürmektedirler.

 

Bizim yaşam kültürümüzün iki özelliği de''tüketim toplumunun ideolojisi'' ile buluşmaktadır.

''Çocukların aşırı  korunmasının, ailenin görevi olduğu''na ilişkin yaygın tutum ile ''çocuklarla gurur  duyma isteği'‘.

 

Bu iki  özellik de çocukların ''yaşam  standartları”na ailelerin- kimi zaman-  ekonomilerinin üstüne de çıksa destek vermelerini  sağlayan bir tutum yaratmaktadır.

 

Anne babaların şu sözlerini çok sık duyuyoruz:

 

• Biz (ya da ben) çocuklarımız için yaşıyoruz.
• Ne yapıyorsak onlar için yapıyoruz.
• Biz çok sıkıntı çektik, onlar bu sıkıntıları çekmesin istiyoruz.
• İlerde hayatın birçok haliyle karşılaşacaklar, bari  şimdi mutlu olsunlar.
• Mutlu bir çocukluk dönemleri olsun.
• Biz gençliğimizi yaşamadık, onlar doya doya  yaşasınlar.
• Bizim yapamadıklarımızı onların yapması bizi memnun  ediyor.
• Her şeyleri var, neden çalışmadıklarını  anlayamıyorum.
• Hiç sıkıntıya gelemiyorlar, istedikleri hemen olsun  istiyorlar.
• Her istediğini yapıyoruz ama o bizim ne istediğimize  aldırmıyor bile.
• Çok iyi çocuktur, ama arkadaşlarına uyuyor.
• Aklına hiç kötülük getirmez, ne söylense inanır.
• Böyle giderse nasıl yapacak bilmiyorum.

 

Bu sözlerin hepsi de birbiriyle bağlantılıdır. Bu sözlerin oluşturduğu merdiven

basamak, basamak çıkılmaktadır. Sonuçta  erişilen yer de hiç  kimsenin

düşünmediği,hiç kimsenin istemediği bir yer olmaktadır.  

 

Neden? Neden? Neden?

 

*Çocuklarımızı hayatımızın ortağı değil, refahımızın ortağı yapıyoruz da  ondan.*

 

• Neden ''hayatlarınızı çocuklarınıza  adıyorsunuz?”
• Neden ''çocuklarınız için yaşıyorsunuz?”
• Neden çocuklarınıza ''istemedikleri şeyleri  vermek için bunca çaba harcıyorsunuz? '‘
• Neden çocuklarınıza ''hak etmedikleri şeyleri  elde etmeleri''  için yükümlülük duyuyorsunuz?
• Neden çocuklarınıza ''sorumluluk vermiyorsunuz?

 

''Şimdi almıyorlar, çünkü sorumluluk vermekte çok geç kaldınız. Neden çocuklarınızı,  “yaptıkları yanlışlıkların sonuçlarıyla karşılaştırmıyorsunuz? ''

 

Bu durumda, çocuklar ve gençler ''ailelerin  onları her koşulda  koruyacağını'' biliyor.

 

            Çocuklar ve gençler, kendileri hiçbir şey yapmasa da,ailelerin onlar için her şeyi yapacaklarını öğreniyor.

 

            Çocuklar ve gençler, geleceklerinin aileleri tarafından hazırlanacağına güveniyor. 

            Onun için de kendine güvenmiyor, sorumluluk almıyor, kendisini hiçbir şey için zorlama gereğini duymuyor.

 

Yapılması gerekenler yapılmaz, yapılmaması gerekenler yapılırsa sonuçlara neden şaşmalı?

 

            Lütfen, biraz düşünür müsünüz?

 

Çocuklarımızı  Hayatımızın Ortağı yapalım.

 

* Alıntıdır