Bir gün insan virgülü (,) kaybetti.

O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve

basit ifadeler kullanmaya başladı.

Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

Bir başka gün ünlemi (!) kaybetti.

Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden

konuşmaya başladı.

Bir süre sonra soru işaretini (?) kaybetti,

soru sormaz oldu.

Hiç bir şey ama hiç bir şey onu ilgilendirmiyordu.

Ne kâinat ne dünya ne de kendi umurundaydı.

Bir kaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini (:) kaybetti

Davranış sebebini başkalarına açıklamaktan vazgeçti

Sonlara doğru elinde yalnız tırnak işareti (“) kalmıştı.

Kendine özgü tek bir düşüncesi yoktu.

Son olarak noktaya (.) geldiğinde düşünmeyi, konuşmayı

Ve anlamayı unutmuş durumdaydı.“

 

Kandevski