İNSANLARI ENGELLERİ İLE SEVMELİYİZ.....

 

Vietnam’da savaştan sonra evine dönmekte olan bir askerle ilgili bir hikaye anlatılır.

San Fransisco’dan ailesini aradı.”Anne baba;eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum:Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.”

“Memnuniyetle; onunla tanışmak isteriz.” Diye cevapladılar.

Oğulları:”Bilmeniz gereken bir şey var…Diye devam etti.Arkadaşım savaşta ağır yaralandı,bir mayına bastı,bir kolunu ve bir bacağını kaybetti.Gidecek hiçbir yeri yok,onun da gelip bizimle kalmasını istiyorum.

Bunu duyduğuma üzüldüm;belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.

“Hayır,onun bizimle yaşamasını istiyorum.”Oğlum...” dedi babası,bizden ne istediğini bilmiyorsun .Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük olur, bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz.Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin.O kendi başının çaresine bakacaktır.

Oğlu o anda telefonu kapattı.Ailesi ondan bir süre haber alamadı; ama birkaç gün sonra San Fransisco polisinden bir telefon geldi.Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü öğrendiler.Polis bunun bir intihar olduğuna inanıyordu.Üzüntü dolu anne baba hemen San Fransisco’ya gittiler ve oğıullarının cesetini tespit etmek için morga götürüldüler ve bilmedikleri bir şey daha öğrenince dehşete düştüler…

Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı.

*Alıntıdır.